Na een flinke onweersbui die het water overvloedig over het land giet, schijnt nu de zon. De plassen water schitteren in haar licht, alsof ze wil benadrukken: “Kijk, ik ben er weer!” Ondertussen zingt Ilse Oversier met haar prachtige, volle stem: “And when I reached out to the sky, I felt it did reply in a language without words. And soft and gentle it touched my soul.” Haar liedje “Language without words” raakt mijn ziel.
Precies! Ja, dat is het! Een taal zonder woorden. Een bijna vergeten taal. Een taal die al het leven op aarde verbindt. De taal van de natuur.
Als taalliefhebber kan ik enorm genieten van het subtiele – en soms ook iets minder subtiele – samenspel van woorden die zich verenigen in een zin, het liefst vergezeld van enkele droge woordgrappen. Ik houd van woorden. En volgens mij is het wederzijds. Desondanks of misschien juist daardoor heb ik opnieuw kennisgemaakt met de taal zonder woorden. En nee, hier heb ik geen cursus voor gedaan. Geen idee of zoiets bestaat. Je zou kunnen zeggen dat dieren, bomen, planten en ook stenen mij dit leren. Om te beginnen onze honden Tugba en Kancho.
Beiden verstaan ze inmiddels een beetje onze taal met woorden. De woorden “eten”, “koekje” en “Gaan jullie mee?” zijn hun top 3, denk ik. Best knap dat zij die helemaal thuis zijn in de taal zonder woorden toch in staat zijn om op hun manier onze woorden te begrijpen. Zeker Tugba verdenk ik ervan dat ze delen van gesprekken kan volgen. Aan de andere kant: als veel mensen de taal zonder woorden niet meer of amper kennen, wat voor andere optie heeft een huisdier dan om wijs te worden uit al die woorden die ze over zich heen krijgen?
Omdat ze mij regelmatig uitlaten – ja, en wij maar denken dat het andersom is – kom ik al jaren bijna elke dag wel in de natuur. En dat schept toch een band, hoe dan ook. Een krachtige verbinding mag ik wel zeggen waarin ik telkens weer iets leer. Dieren, bomen, planten en stenen blijken een eigen taal te spreken, die je als mens alleen hoort als je stil bent. Wat voor een ding? Stil. Zeg maar alles buiten het lawaai van woorden in je hoofd of uit je mond. Voor mij is er niets heerlijkers dan rustend op de wortels van een grote, bevriende eik in stilte luisteren. “And soft and gentle it touched my soul.”
Met luisteren in stilte open je jezelf voor je omgeving. Vanuit die openheid kun je informatie opvangen die je anders misschien mist. Zo vang ik wel eens het een en ander op, ook van Tugba en Kancho. Wanneer de een me afleidt, zodat de ander zich tegoed kan doen aan verse paardenmoppen, “high fiven” ze na afloop als het ware met hun snuiten. En dan vang ik iets op in de trant van: “Ha, gelukt!” Niet dat ze letterlijk deze woorden gebruiken. Waarschijnlijk zou ik me kapot schrikken als ze uit Kancho zouden komen, vermoedelijk met een zware, brommende stem. Het zit hem in de energie, in dit geval de energie van overwinning die ze ervaren omdat ik er – alweer – in getrapt bent. En die energie komt bij mij binnen waarna het zich vanzelf zonder tussenkomst van denken vertaalt naar woorden. Oké, en de snuit high five geeft het ook prijs natuurlijk.
Je zou kunnen zeggen dat dieren, bomen, planten en stenen geen woorden nodig hebben. Ze wisselen energie uit. Met elkaar en met ons. We hoeven alleen maar te luisteren in stilte en ons open te stellen. Dat een boom niet kan praten, wil niet zeggen dat hij jou niet aanspreekt. Hij kan wel degelijk het woord tot jou richten. Nou ja, niet het woord dan. Wel kan hij zijn energie tot jou richten. Misschien ken je dat gevoel wel dat een bepaalde boom je aandacht vraagt. Dat is zijn manier om te zeggen: “Hallo, leuk dat je er bent!” Al dan niet zwaaiend met zijn takken.
Allemaal leuk en wel, high fivende honden en zwaaiende bomen, maar wat kun je als mens dan met de taal zonder woorden?
Dat zal voor iedereen weer anders zijn. De taal van de natuur helpt mij enorm bij bewust communiceren met en zonder woorden. Bijvoorbeeld in mijn praktijk. Een behandeling kan van alles losmaken. Om in termen van het weer te blijven: de zon kan schijnen, het kan regenen en het kan zelfs stormen en onweren. Wanneer ik in stilte luister en me openstel, hoor ik ook dan de taal van de natuur. Informatie dient zich vanzelf aan in de vorm van een boodschap, inzicht of verhaal. Wanneer ik vanuit bewustzijn aanwezig ben en niet vanuit mijn hoofd, hoef ik de woorden niet te kiezen, maar kiezen ze mij. Als vanzelf komen ze tevoorschijn om hun weg te vinden naar de degene voor wie de boodschap, het inzicht of het verhaal bedoeld is. Eén enkel bewust woord kan iemand al diep raken. Zeg maar tot in de ziel.
Wie weet wat de taal zonder woorden jou brengt. Laat je verrassen de eerstvolgende keer dat je in de natuur bent. En probeer echt aanwezig te zijn. Hoe dan? Typisch een vraag van je hoofd. Herkenbaar hoor. Mijn hoofd gaat net zo te werk. Er is geen hoe dan. Alleen wat er is. Dat is het.
“So when you reach out to the sky, feel it will reply in a language without words. Let it gently touch your soul.”