Het begon allemaal met mijn blaas. Die jammert en zeurt al maandenlang. Met reden hoor. Haar verhaal drukt letterlijk en figuurlijk iets naar buiten wat ik maar probeer in te houden. Heel vervelend allemaal. En ik maar denken dat ik inmiddels toch wel redelijk goed luister naar mijn lichaam. Ja, denken. Mijn hoofd ziet dat zo. Mijn blaas ervaart het anders. Sterker nog, mijn hele bekkengebied communiceert met klachten. Oké lichaam, wat heb je te vertellen?
“Hè hè, heb ik eindelijk je aandacht? Luister! Waar ben je helemaal mee bezig? Je houdt je emoties in om het lieve aardige meisje te blijven waar je je al je hele leven naar gedraagt. Altijd maar begripvol, altijd maar rustig, altijd maar voor anderen zorgen. Bah! Dat is niet wie jij bent! Houd er onmiddellijk mee op en leef als de vrouw die je van nature bent!
Nu ik toch bezig ben, lieve, andere vrouw: ja, jij! Waarom houd je je schuil? Luister!
Bevrijd jezelf. Bevrijd jezelf van de rollen die je opgelegd hebt gekregen of die je jezelf oplegt: het slachtoffer, de zichzelf wegcijferende moeder, de pleasing echtgenote, de verantwoordelijke schoondochter, de perfecte dochter, de nepvriendin, de dienstverlener, het seksobject. Bevrijd jezelf van alle gedachten die de grootsheid van je wezen kleineren. ‘Als ik maar niet te veel opval. Wat moeten andere mensen wel niet denken?’ Ja, herken je het?
Bevrijd jezelf van de onderdrukking door het patriarchaat, dat hier ingesteld werd toen het rijk van Karel de Grote met zijn kerkjes een einde maakte aan de natuurvolkeren, zoals de Saksen en de Friezen, en daarmee ook aan de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. Bevrijd jezelf van de angst die we daardoor met zijn allen kregen voor de kracht van de vrouw. Ja, ook jij, lieve vrouw, bent bang voor jezelf. Het wordt tijd om het Karolingische juk van ons af te schudden. Het is genoeg! Bevrijd jezelf.
Hoe dan? Kom op, lieve vrouw. Ben je het echt helemaal vergeten? Hoe was jij als klein meisje, onaangetast door de wereld? Breng je aandacht eens naar je bekken en alles wat daar is. Ongemakkelijk? Ja. Dat is juist een teken dat je op de goede weg bent. Toe maar. Voel je bekken. Voel je baarmoeder. Voel je nieren. Voel je blaas. Voel je vagina. Het bekken is de plek in je lichaam waar jouw kracht zit. Dit is waar jij creëert. Dit is waar jij voelt. Dit is waar jouw vuur oplaait. Dit is waar jij nieuw leven in de wereld brengt. Dit is waar jij verbonden bent met Moeder Aarde. Zij heeft je dat allemaal gegeven. Weet je het nu weer?
Dus leef, lieve vrouw! Zet jezelf op de eerste plek. Geef jezelf de liefde en de aandacht alsof je je eigen kind bent. Laat het gaan om jouw vreugde, genot en behoeften. Kom uit je hoofd, in je lichaam. Zet die ratio aan de kant en geef je intuïtie ruimte. Laat je emoties de vrije loop. Laat je vuur er zijn in de wereld. Ga op in razernij. Schreeuw. Huil met dramatische uithalen. Lach uitbundig. Wees hysterisch en wild. Loop met blote voeten in de natuur. Zing luid en vals als het niet anders is. Huppel. Dans. Dans vanuit je bekken met je hele lichaam. Heb schijt aan wat andere mensen van je denken. Het gaat erom wat jij van jezelf denkt.
En ja, eerst zal het allemaal ongemakkelijk, pijnlijk en zelfs akelig voelen om je weer te verbinden met je bekken en jouw kracht als vrouw. Want helaas maken nogal wat gewonde mannen misbruik van meisjes en vrouwen in dit gebied, waardoor ze hier op slot zijn gegaan. Weet je waarom die mannen dat doen? Omdat ze doodsbang zijn voor die kracht. Ze willen het controleren met hun misbruik. Onthoud dat ze je kracht wel kunnen onderdrukken en je vuur doven, maar vroeg of laat kom je hier krachtiger uit. En reken maar dat dit gepaard gaat met veel furie en verdriet. Of dacht je soms dat leven alleen maar leuk is? Natuurlijk niet. Vreugde en pijn zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, zoals dag en nacht. Maar je zult weten dat je leeft. Leef!!”
Die blaas van mij kan nogal uithalen zeg! Wat een vuur. Sorry daarvoor hoor. Het komt misschien wat heftig over.
“Ho even! Ben je het nou aan het afzwakken?! Waarom zou je sorry zeggen voor jouw vuur?”
Ja, dat is ook zo. Sorry!
“Zucht. Jij en ik zijn nog niet klaar.”
Zoiets voelde ik al.