Maken ze een grap? Verwonderd kijk ik de twee vrouwen aan met wie ik zojuist in gesprek ben geraakt in het bos. Nee, de stilte na wat een grap lijkt, duurt te lang. En beiden kijken serieus. “Serieus?” De ene vrouw knikt. “De Amerikaanse eik moet hier weg. Omdat hij hier niet thuishoort. Zeggen ze.” We schudden alle drie ons hoofd. “Ze” zijn de mensen die de natuur beheren, zoals dat heet. Die bepalen dat de Amerikaanse eik niet welkom is in Drenthe.
Wow! Ik wist wel dat het klimaat overal in de wereld aan het veranderen is. En dan heb ik het niet over het weer dat grilliger wordt, maar over de sfeer. Hoe we met elkaar omgaan. Dat lijkt ook wel grilliger te worden. De ene mens is wel welkom, de andere niet. Waait de gure wind uit de mensenwereld nu over naar de natuur? Mag de ene boom hier wel zijn, en de andere niet? En is dat dan omdat de andere boom van elders komt? Wat doe je dan met de tulp? Moet die ook terug naar Turkije? Glad ijs, dat ook met stijgende temperaturen niet zomaar smelt. Voor onwelkome planten, bomen en dieren hebben de mensen die de natuur beheren, zoals dat heet, zelfs een aanduiding bedacht: “invasieve exoten”. Ze zijn niet van hier, en ze nemen ook nog eens de hele boel over ten koste van de soorten die er al waren. Mhm… het ijs wordt nog een beetje gladder. Stel je voor dat we migranten en vluchtelingen op die manier zouden benaderen. Oké, sommige mensen doen dat helaas ook. Die gebruiken daar alleen weer andere woordjes voor.
Een hele poos geleden maakte ik kennis met een Amerikaanse eik, toen ik ergens in de Drentse natuur op sjouw was. Ik zal niet zeggen waar, want voordat je het weet staan er fanatieke mensen met kettingzagen in de houding. Dus voor zijn veiligheid houd ik de plek mooi voor me. Het was een prachtige, volle boom die direct bij het eerste contact heel joviaal naar me zwaaide. Ik zwaaide blij terug. Dat is wel zo beleefd. Wanneer een boom naar je zwaait, mag je best dit gastvrije gebaar beantwoorden. Het was me al opgevallen dat deze boom anders was. Was het nu wel of geen eik? Nieuwsgierig liep ik op de Amerikaanse eik af. Die bladeren… Voorzichtig raakte ik ze aan. Ja, definitely een eik! Zijn bladeren dansten enthousiast. Deze migrant voelt zich hier thuis. Net als ik.
Oorspronkelijk kom ik ook van elders. En toch voel ik me in Drenthe thuis en welkom. Dit gevoel gun ik elk levend wezen. In de natuur maakt het niet uit waar je weg komt (ja, ik ben inmiddels verdrentst), als je maar goed kunt aarden. We komen niet zomaar ergens op een plek aanwaaien. Misschien is er wel een bedoeling dat mensen, dieren, planten en bomen van elders zich hier vestigen. We mogen best nieuwsgierig en open zijn. Wat kunnen we van hen leren? Wat voor wijsheid en kracht brengt de Amerikaanse eik mee? Wellicht kunnen we nieuwkomers dan zien als een verrijking voor onze omgeving. Maar eerst… dat is wel zo beleefd: het begint met verwelkomen.
Van harte welkom, Amerikaanse eik! Wat mooi dat je hier samen met mij wortelt in Saksische grond!